Home

Ze względu na zmiany i zniszczenia, jakie niesie ewolucja społeczna i gospodarcza uznano, że dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze jest coraz bardziej zagrożone. W celu zapobieżenia tej tendencji opracowano Konwencję w sprawie ochrony Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego, która została przyjęta przez Konferencję Generalną UNESCO w 1972 r. Polska ratyfikowała konwencję w 1976 r., jako jedno z pierwszych państw. Konwencja jest umową międzynarodową określającą obowiązki Państw–Stron oraz instrumentem współpracy międzynarodowej. Do czerwca 2016 roku, Konwencję światowego dziedzictwa przyjęły lub ratyfikowały 192 państwa - w tym Polska, w związku z tym jest to umowa międzynarodowa o globalnym zasięgu i jednocześnie jedna z najlepiej rozpoznawalnych inicjatyw UNESCO.

W ramach Konwencji tworzona jest Lista światowego dziedzictwa. Jest to lista otwarta, aktualizowana każdego roku. Wniosek o wpis na listę składa państwo, na terytorium którego znajduje się dane miejsce. Decyzję o wpisie podejmuje Komitet Światowego Dziedzictwa po zasięgnięciu opinii ICOMOS lub/i IUCN. Na liście znajdują się zarówno zabytki architektury i urbanistyki, jak i pomniki przyrody lub formacje geologiczne i ekosystemy, a także krajobrazy kulturowe – wspólne dzieła człowieka i przyrody.

Obecnie (stan na lipiec 2016 r.) na Liście światowego dziedzictwa znajduje się 1052 obiekty w 165 państwach–stronach Konwencji z 1972 r., w tym 814 obiektów dziedzictwa kulturowego (K), 203 przyrodniczego (P) i 35 mieszanych (K, P). 34 obiekty listy to miejsca transgraniczne. 55 obiektów znajduje się na Liście światowego dziedzictwa w zagrożeniu. W całej histori listy usunięto z niej 2 miejsca.

Podstawowe informacje na temat organizacji i działania "systemu światowego dziedzictwa". Dziedzictwo jest świadectwem przeszłości, tym z czym żyjemy dzisiaj i tym co mamy przekazać następnym pokoleniom. Nasze dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze to niezastąpione źródła życia i inspiracji. UNESCO wspiera identyfikację, ochronę i zachowanie dziedzictwa kulturowego i naturalnego, które ma wyjątkową wartość dla ludzkości.

Podstawą wszelkich działań związanych ze światowym dziedzictwem jest "Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego", przyjęta na 17 sesji Konferencji Generalnej UNESCO w Paryżu z 1972 roku. Tym co sprawia, że ​​pojęcie światowego dziedzictwa jest wyjątkowe to jego uniwersalne zastosowanie. Miejsca światowego dziedzictwa należą do wszystkich narodów świata, niezależnie od terytorium, na którym się znajdują.

Miejsca wpisane na Listę światowego dziedzictwa wyróżnia "wyjątkowa uniwersalna wartość" dla całej ludzkości. Światowe dziedzictwo ma przedstawiać różnorodność kulturalną i bogactwo natury wszystkich regionów świata.

Każde miejsce światowego dziedzictwa powinno posiadać plan zarządzania bądź system zarządzania, który będzie instrumentem do planowania ochrony, konserwacji oraz zrównoważonego użytkowania i rozwoju tego miejsca.

Przystępując do Konwencji UNESCO w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego z 1972 r. dane państwo zobowiązuje się do identyfikacji, ochrony, konserwacji, udostępniania i przekazania przyszłym pokoleniom dziedzictwa kultury i przyrody, zgodnie z zasadami sformułowanymi w dokumencie /art. 4 i 5/.

WYŚLIJ WIADOMOŚĆ

Ośrodek ds. światowego dziedzictwa
NARODOWY INSTYTUT DZIEDZICTWA